W klasy, to była zabawa mojego dzieciństwa!

A ja zawsze zazdrościłam dziewczynkom na filmach, ktre grały w klasy :-( Bo u mnie nie grywało się w to i jakoś nigdy nie poznałam zasad tej gry ;-)

Za to często skakało się w linkę :-)

No i jeszcze w berka, ale to tak hardcore po całym mieście się gonilismy, a że ja byłam chlopczyca i lujonek taki to puszczałam kaczki na Wiśle już w wieku lat  5 :-) i włoczyłam się ze starszymi chłopakami po wydmach i gorkach :-p ja wszędzie za nimi latałam, a oni mieli mnie dość- w koncu mieli po 5 albo 6 lat więcej niż ja ;-) Ale  teraz patrzcie żyć nie mogą beze mnie ;-p

U mnie to nie była chyba kwestia tego, że jestem dziewczyną tylko wlasnie roznicy wieku ;-) ale jak juz podrosłam to zaczeli mnie akceptwac, a moze po prostu przyzwyczaili sie mnie polubili ;-P ale to juz byla norma, że i w pilke razem, chociaz jak ja bylam na boisku to jakos dziwnie grali mi sie zawsze wydawalo ( ciekawe czemu ;-p )
A lalek nigdy  nie miałam ;-) za to kolekcję samochodzikow i żolnierzykow mam do dzisisaj gdzies w kartonie :-)
A drzewa to w ogole wypas :-)\
I pamietam jak sie o malo nie zabilam jak wymyslalismy coraz to nowe sposoby schodzenia z drzewa ;-p

A i ze mnie było niezłe ziółko. Zawsze pociągały mnie rzeczy zakazane;  chodzenie po dachach przybudówek( do dziś mam blizny- dwa razy spadłam), wyprawy do sąsiada na czereśnie i truskawki(już nie muszę mówić, jaka kara spotkała mnie za to), zjeżdżanie  zimą na tornistrze z górki( po takiej sannie tornister był do wyrzucenia)  A co ciekawe najlepiej wspominam zabawy z kolegami( podczas gry w piłkę stałam na bramce). Do dziś mam kontakty z przyjaciółmi z dzieciństwa, już kilka razy robiliśmy spotkanie po latach bo praktycznie z większością znamy się od przedszkola aż po ostatni dzwonek podstawówki. Co ciekawe te spotkania były o wiele bardziej ekscytujące niż spotkania pomaturalne( po prostu nie mogliśmy się rozstać) Myślę jednak, że do zorganizowania tylko w małych miejscowościach, gdzie jest mało uczniów i chodzą do jednej szkoły, naprawdę polecam. Dzisiaj już nie jestem taka odważna i boję się mnóstwa rzeczy. No cóż, człowiek wyrasta...

Wojna u mnie była nie na podworku tylko podczas przeprowadzki do innego domu :-) Jak sterty kartonow staly w mieszkaniu. Wtedy z Siostra i kumplami ustawialismy je tak zeby tworzyly tunele i skrytki rozne. No i strzelalismy do siebie z tych ukryc. Mnie Mama zawsze na podworko w spodniach posylala :-) Ale to dlatego, ze poczatkowo tez miala na swoim koncie traumatyczne przezycia zwiazane z moimi rajstopkami ;-)

Pamiętam z dzieciństwa zabawy na podwórku (takim prawdziwym, jak na filmach, wchodziło się przez bramę). Kiedys była wymiana nawierzchni,stare płyty betonowe (takie chodnikowe) zostały zdjęte, ułożone w sterty. Nie muszę chyba mówić, że było to ulubione miejsce zabaw, wszystkie dzieciaki po tym skakały, ja też, oczywiście się wywaliłam,skończyło się złąmaniem prawej ręki. Bolało, ale bałam się wrócić do domu, bo mama zakazała skakać po tych płytach. Było to 3 dni przed pójściem do szkoły do pierwszej klasy. Naukę rozpoczęłąm więc z gipsem.